ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Απώλεια του συναγωνιστή μας Λευτέρη-Λαοκράτη Χαλβατζή
Έφυγε χτες από τη ζωή, σε ηλικία 82 ετών ο συναγωνιστής μας Λευτέρης – Λαοκράτης Χαλβατζής.
Γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1943. Οι γονείς του, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης στη διάρκεια της Κατοχής, τον βάφτισαν συμβολικά Λευτέρη, στο βουνό, στον Πεντάλοφο Κοζάνης.
Από τα νεανικά του χρόνια συμμετείχε ενεργά στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες μέσα από της γραμμές της Αριστεράς, καθώς σπούδαζε Οικονομικά στο ΑΠΘ, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως οικοδόμος.
Μέλος της Νεολαίας της ΕΔΑ το 1962, αναδείχθηκε στο προεδρείο της ΔΝ Λαμπράκη και διετέλεσε γραμματέας της Οργάνωσης Θεσσαλονίκης το 1965, ενώ ήδη το 1964 είχε ενταχθεί στο παράνομο τότε ΚΚΕ.
Την περίοδο της δικτατορίας κρατήθηκε προφυλακισμένος και εξόριστος στη Γύαρο και τη Λέρο συνολικά για πέντε χρόνια. Συνελήφθη και πάλι από την Ασφάλεια της Θεσσαλονίκης, αμέσως μετά την καταστολή της κατάληψης στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ, τον Νοέμβριο του 1973. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στην Πολιτική Γραμματεία του παράνομου τότε ΚΚΕεσ.
Μετά την πτώση της Χούντας, ανέλαβε γραμματέας της Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕεσ. και συμμετείχε ενεργά στη συγκρότηση της ΕΑΡ, του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και της Ανανεωτικής και Εκσυγχρονιστικής Κίνησης της Αριστεράς (AEKA).
Διετέλεσε Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Θεσσαλονίκης από 1/1/1983 έως 31/12/1990 και υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του Γιάννη Μπουτάρη το 2006. Εργάστηκε από το 1984 στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Αθήνα 6-3-2025
Για το ΔΣ
Ο αποχαιρετισμός του Λευτέρη-Λαοκράτη Χαλβατζή από τον Αδάμ Δράγα
Με θλίψη και πόνο στεκόμαστε μπροστά στον Λαοκράτη-Λευτέρη.
Ο Λαοκράτης για όλους μας ήταν φίλος, σύντροφος, αδελφός. Κομμάτι του εαυτού μας. Δεν μπορούμε να δεχτούμε πως δεν θα ξαναδούμε τη λεβεντιά του, δεν θα ξανακούσουμε τις εμπειρίες, τους πολιτικούς προβληματισμούς, το Κοζανίτικο ιδίωμα του.
Ο Λαοκράτης γεννήθηκε το 1943 περίοδο Κατοχής, και φεύγει στα 82 του χρόνια, πάντα μέσα στο καμίνι της αριστεράς, μέσα στους κοινωνικούς αγώνες, πάντα πρώτος, πάντα μπροστά.
Με τα γεννοφάσκια στην αγκαλιά της μάνας του Ζωής, κυνηγημένοι από τους φασίστες κατακτητές και τους συνεργάτες τους, έβρισκαν καταφύγιο στα δάση, στις απόκρυφες περιοχές. Ο πατέρας του μπάρμπα Μανόλης, Ελασίτης με το όπλο στο χέρι, πάλευε για το διώξιμο του κατακτητή, για Λευτεριά, Δικαιοσύνη, για έναν κόσμο της προκοπής.
Να γιατί το Λαοκράτης, να γιατί το Λευτέρης. Η Λαοκρατία και η Λευτεριά ήταν ο πόθος του Λαού.
Ο Λαοκράτης από νεαρή ηλικία , σε μέρες που τις έσκιαζε η φοβέρα και οι άγριοι κατατρεγμοί, εντάχθηκε στη μαχόμενη Αριστερά. Μετά τις Γυμνασιακές του σπουδές ήρθε στη Θεσσαλονίκη. Ως εργαζόμενος φοιτητής εντάχθηκε στο σωματείο οικοδόμων-ελαιοχρωματιστών, με έδρα το καραβάν- Σαράι, μιας και στο Εργατικό Κέντρο δεν επιτρεπόταν ούτε σε αριστερό κουνούπι να περάσει.
Συνδικαλιστής στο Πανεπιστήμιο, στους ελαιοχρωματιστές, και παράλληλα μέλος της Νεολαίας της ΕΔΑ. ΤΗ δεκαετία του΄60, χρονική περίοδο που αναπτύσσονταν τα μεγαλειώδη κινήματα εκδημοκρατισμού, παιδείας, ειρήνης, εθνικής ανεξαρτησίας, συμμετέχει δραστήρια και αναγνωρίζονται οι ηγετικές ικανότητες του. Εντάσσεται στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη και το 1965 εκλέγεται Γραμματέας της οργάνωσης Θεσσαλονίκης.
Η οργάνωση γρήγορα αναπτύχθηκε, λέσχες πολιτισμού λειτουργούσαν σε πόλεις , συνοικίες. Ο φόβος των Αριστερών άρχισε να υποχωρεί, εκφράζονται στα καφενεία, τολμούν να περνούν την πόρτα των γραφείων των Λαμπράκηδων.
Στη στροφή του δρόμου όμως μας περίμεναν.. Τα ανάκτορα, το παρακράτος, ο ξένος παράγοντας, όλοι οι μηχανισμοί καταστολής. Οι συνταγματάρχες ζέσταιναν τις μηχανές των αρμάτων.
Την 21η Απριλίου 1967 ο Λαοκράτης συλλαμβάνεται μαζί με άλλους 7000 Έλληνες πολίτες, άντρες και γυναίκες και στέλνονται εξορία στη Γυάρο.
Θυμάμαι τα απόβραδα στη Γυάρο, μαζευόμασταν όλοι οι εξόριστοι Νεολαίοι της Θεσσαλονίκης, κάτω στον όρμο και πιάναμε τα απαγορευμένα τραγούδια του Μίκη, του προέδρου των Λαμπράκηδων. Και οι φωνές μας να φεύγουν στο πέλαγος στέλνοντας μηνύματα αντίστασης: Κρατάμε καλά, κρατάμε γερά!
Εκεί τον αφιλόξενο χώρο τον μετατρέπαμε σε μετερίζι αντίστασης , νοιώθαμε πως ο ένας ήταν προέκταση του άλλου, μια αγκαλιά, με τον φυσικό μας ηγέτη, τον Λαοκράτη.
Και όταν το 1968 ήρθε η διάσπαση, τότε ο Λαοκράτης χώρισε την καρδιά του στα δυο, διατήρησε την ελεύθερη σκέψη και βάδισε τον δρόμο της συνείδησης του. Η τοποθέτηση του στον Ανανεωτικό χώρο, λειτούργησε ως πυξίδα προσανατολισμού για πολλούς Λαμπράκηδες, Αριστερούς, Δημοκράτες.
Μετά από 5 χρόνια εξορίας απολύεται και καλείται να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Οι μέρες στο στρατό ήταν βασανιστικές. Οι προκλήσεις και οι προσβολές στημένες για να τον λυγίσουν. Απολύθηκε με το κεφάλι ψηλά, μα οι διώχτες συνέχισαν.
Τον ξανά συλλαμβάνουν. Απολύεται με την αμνηστία όλων των πολιτικών κρατουμένων.
Το 1973 με τις διαδικασίες του ΚΚΕ εσωτερικού εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του γραφείου του. Δουλεύει ακούραστα για την οικοδόμηση του ΚΚΕ εσωτερικού με θετικά αποτελέσματα.
Στην κατάληψη του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης η συμμετοχή του ήταν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ. Σε συνεργασία με το επίσης μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ εσωτερικού Θωμά Βασιλειάδη και τον Θόδωρο Καζέλη συντόνιζαν κινήσεις προκειμένου να αποφύγουν στημένες παγίδες των ασφαλιτών.
Μετά την εκκένωση της Πολυτεχνικής Σχολής, η ασφάλεια και η ΚΥΠ αντιλαμβάνονται την ενέργεια της συμμετοχής του και τον συλλαμβάνουν πάλι. Τα βασανιστήρια άγρια, απάνθρωπα. Πάνω του βγάζουν το μίσος τους, θέλουν τον αφανισμό του.
Αντέχει, δε λυγίζει, προχωρά.
Από πού αντλεί τη δύναμη; Θέλει έναν καλύτερο κόσμο!
Ο Λαοκράτης έμπειρος, καταξιωμένος, αψεγάδιαστος, εκλέγεται 2 τετραετίες Δημοτικός Σύμβουλος στον Δήμο Θεσσαλονίκης με Δήμαρχο τον Θεοχάρη Μαναβή επίσης εκτοπισμένο από τη Χούντα. Συμμετέχει αποφασιστικά στη συγκρότηση του ΣΥΝ δίνοντας τον καλύτερο του εαυτό.
Αγαπητέ Λαοκράτη, φίλε, σύντροφε, αδερφέ. Όσοι σε γνωρίσαμε είμαστε τυχεροί, γιατί στο πρόσωπο σου διαβάζαμε την ειλικρίνεια, θαυμάζαμε την καθαρότητα και αγωνιστικότητα σου. Τώρα πια είμαστε πιο φτωχοί.
Στην αγαπημένη σου Νίτσα που από τα φοιτητικά σας χρόνια στέκεται ισότιμα και βαδίζει πλάι σου, στα παιδιά σας Ντίνα, Μανόλη Διονυσία, στα εγγόνια σας
ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων, οι φίλοι και σύντροφοι σου εκφράζουν τα ειλικρινή τους συλλυπητήρια.
Λαοκράτη θα σε θυμόμαστε…