ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Σάββατο, 08 Ιανουάριος 2022 21:35
ΔΕΛΤΊΟ ΤΎΠΟΥ
«Τοπόσημο» κυνισμού
Μόνο ως μνημείο πολιτικού κυνισμού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Άη Στράτη ως «τοπόσημο διχασμού» στο μήνυμά του για τα Θεοφάνεια. Γιατί αφορά ένα νησί όπου μαρτύρησαν χιλιάδες ανώνυμοι και επώνυμοι κομμουνιστές και όι μόνο, όπως ο Κώστας Βάρναλης, ο Δημήτρης Γληνός, ο Μάνος Κατράκης, ο Γιάννης Ρίτσος και ο
Στον Άη Στράτη εξόρισαν τα καθεστώτα της χώρας από το 1920 έως και το 1962, όσους θεωρούσαν «επικίνδυνους» για την κυριαρχία τους, κατά κύριο λόγο τους κομμουνιστές. Το θανατονησί αυτό χρησιμοποίησε ως τόπο εξορίας ο Ιωάννης Μεταξάς και τον μιμήθηκαν τόσο οι κατοχικές όσο και οι πρώτες μεταπολεμικές και μετεμφυλιακές κυβερνήσεις. Τότε που το πογκρόμ εναντίον των κομμουνιστών από τοαστυνομικό κράτος της Δεξιάς,σε αγαστή, βέβαια, συνεργασία με το παρακράτος και τον «συμμαχικό παράγοντα» έφτασαν στο αποκορύφωμά τους.
Δεν πρόκειται, φυσικά, για κάποιο ‘γλωσσικό ολίσθημα’ του πρωθυπουργού ή ‘αστοχία’ των λογογράφων του Μαξίμου. Δεν ξεχνάμε, βέβαια, ότι ήταν αυτός που δήλωνε πριν μερικά χρόνια ότι έναν 17χρονο δεν τον ενδιαφέρει η δολοφονία Λαμπράκη πριν 50 χρόνια, αποδεικνύοντας ότι, όχι μόνο έχει ασθενή μνήμη, αλλά συμβάλλει και στην αναθεώρηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Αυτός που, εξοργίζοντας το πανελλήνιο, δήλωνε στη Βουλή πως ήταν «ο μικρότερος πολιτικός κρατούμενος στο Παρίσι»!
Δεν είναι τυχαίο ότι οι ομογάλακτοι του κ. Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη και τα ακροδεξιά στοιχεία της πόλης επιχειρούν το σβήσιμο της ιστορικής της μνήμης, απαιτώντας, με τη συνδρομή της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας, την αποκαθήλωση της ‘διχαστικής΄- οποία σατανική σύμπτωση! - αναθηματικής στήλης, ανάμεσα στο Βασιλικό Θέατρο και το Λευκό Πύργο, που τιμά τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, τους απελευθερωτές της πόλης από τους Ναζί, στις 30 Οκτωβρίου 1944;
Ο Σύνδεσμός μας, όπως πάντα θα βρεθεί απέναντι σε κάθε κρατική και παρακρατική προσπάθεια παραχάραξης του αντιστασιακού - αγωνιστικού παρελθόντος της χώρας μας, πάντα πιστός στο πρόταγμα ότι: «Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη».
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Κυριακή, 02 Ιανουάριος 2022 12:32
Η αξέχαστη μαχήτρια του 1-1-4 και του 15%, η Ζαχαρούλα των αγώνων και του πολιτισμού του Πειραιά, η εμβληματική Λαμπράκισσα πέθανε σε ηλικία 71 ετών
Πριν από λίγες ημέρες έφυγε από κοντά μας η αξέχαστη μαχήτρια του 1-1-4 και του 15%, η Ζαχαρούλα των αγώνων και του πολιτισμού του Πειραιά. Εμβληματική Λαμπράκισσα, κρίκος ενδιάμεσος ανάμεσα στους ύστερους ΕΠΟΝίτες και τους νέους εργάτες, φοιτητές και μαθητές του Πειραιά. Ο χαμός της προξένησε μεγάλη συγκίνηση και άφατη λύπη στους παλιούς και νέους αγωνιστές της Αριστεράς και ιδιαίτερα στην εργατούπολη του Πειραιά.
Η οικογένειά της με καταγωγή από τη Μάνη, με την ένταξή της στην Αντίσταση άφησε πίσω το συντηρητικό παρελθόν της και συστρατεύθηκε στο εργατικό κίνημα πληρώνοντας βαρύ τίμημα. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η Ζαχαρούλα, που είχε πάντοτε την αίσθηση του δίκαιου και του άδικου, εντάχθηκε και αγωνίστηκε μέσα από τις γραμμές των αριστερών και δημοκρατικών οργανώσεων νεολαίας: από τη Ν.ΕΔΑ Πειραιά στη Δημοκρατική Κίνηση Νέων «Γρηγόρης Λαμπράκης» και ύστερα στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη. Η αγωνιστική και πολιτιστική προσφορά της στο νεολαιίστικο και το εργατικό κίνημα είναι ανυπολόγιστη.
Στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ο Πειραιάς ήταν ένα εργοτάξιο και πολυώνυμο εργατικών αγώνων, φοιτητικών και συνδικαλιστικών συσπειρώσεων, πολιτιστικών δράσεων, διαμόρφωσης ρευμάτων και κινημάτων νυχτερινών μαθητών και νέων κοριτσιών.
Μέσα σε αυτόν τον στρόβιλο των κοινωνικών αγώνων και των πολιτιστικών παρεμβάσεων μεγάλωσε η Ζαχαρούλα και αναδείχθηκε σε ένα πρώτης τάξεως μαζικό και πολιτιστικό στέλεχος της Πειραιώτικης Αριστερής Νεολαίας. Με την είσοδό της το 1959 στην Ανωτέρα Βιομηχανική Σχολή, αργότερα Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς (ΑΒΣΠ), εντάχθηκε στην οργάνωση της Ν.ΕΔΑ της Σχολής και ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα για τη «δημοσιοποίηση» της Σχολής και την προαγωγή του δημοκρατικού συνδικαλιστικού φοιτητικού κινήματος. Το 1961-1962 καθοδηγούσε τις μαθητικές οργανώσεις της Ν.ΕΔΑ στον Πειραιά, ενώ το 1963, μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, εντάχθηκε στη Δημοκρατική Κίνηση Νέων «Γρηγόρης Λαμπράκης» (ΔΚΝΓΛ) και το 1965 εκλέχθηκε αναπληρωματικό μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ). Ταυτόχρονα, ήταν μέλος του Γραφείου Πόλης της Οργάνωσης του Πειραιά και υπεύθυνη για τις συνοικίες και τον μαθητικό τομέα. Η Ζαχαρούλα όργωνε ακατάπαυστα τις συνοικίες της πόλης του λιμανιού και συνέβαλε σημαντικά στην ταχεία εξάπλωση του κινήματος των Λεσχών της Νεολαίας Λαμπράκη στην Α΄ και Β΄ Περιφέρεια Πειραιά. Θα λέγαμε, όπως και για άλλα επίλεκτα μέλη της Νεολαίας Λαμπράκη, ότι όποια πέτρα κι αν σήκωνες τότε στον Πειραιά, από κάτω θα έβρισκες τη δουλειά της Ζαχαρούλας.
Στη δικτατορία των συνταγματαρχών θα συλληφθεί, στην αρχή θα εκτοπιστεί στην Αλικαρνασσό και στη συνέχεια θα κρατηθεί στο στρατόπεδο του Ωρωπού. Ήταν σε μια ομάδα αριστερών φοιτητών της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Πειραιά, όπως ο Κώστας Κωσταράκος, ο Σταμάτης Κοιλάκος, ο Ανδρέας Σαββάκης και ο Γιάννης Ζωηόπουλος, που διαγράφηκαν για την αντιστασιακή τους δράση από το μητρώο των φοιτητών της ΑΒΣΠ, η διοίκηση της οποίας είχε το θράσος να στείλει έγγραφα στις φυλακές και τις εξορίες τους για να απολογηθούν για το μεγάλο «αμάρτημα» της εναντίωσής τους στο χουντικό καθεστώς. Μετά την πτώση της δικτατορίας, η Ζαχαρούλα θα ενταχθεί στο ΚΚΕ Εσωτερικού, για να προσεγγίσει αργότερα διάφορα σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Η Ζαχαρούλα Χονδροκούκη-Καπουράνη, γεννημένη στον πόλεμο και μεγαλωμένη στα σκληρά χρόνια που ακολούθησαν, συνιστά κλασική, αντιπροσωπευτική μορφή λαμπράκισσας. Υπήρξε μια ευγενική φυσιογνωμία, με ήπιο χαρακτήρα και με ανοιχτές τις αγκαλιές της για όλον τον κόσμο. Θα μείνει αξέχαστη τόσο στον αγαπημένο της γιο Πάνο όσο και σε όλους τους φίλους και συντρόφους της. Παντοτινό φωτεινό παράδειγμα για τους νέους που μπαίνουν στους ωραίους αγώνες για την κοινωνική προκοπή
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Τετάρτη, 22 Δεκέμβριος 2021 18:53
Όχι στην έκδοση του Τζούλιαν Ασσάνζ στις ΗΠΑ!
O ΣΦΕΑ 1967-1974 εκφράζει την έντονη διαμαρτυρία του για την καταπάτηση του δικαίου διεθνώς εις βάρος του Τζούλιαν Ασάνζ, του γενναίου δημοσιογράφου που κρατείται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας κοντά στο Λονδίνο εδώ και δυόμιση χρόνια, αφού είχε παραμείνει εφτά χρόνια έγκλειστος στην πρεσβεία του Ισημερινού.
Στις 10 Δεκεμβρίου 2021, το Βρετανικό Ανώτατο Δικαστήριο ενέκρινε την έκδοση του Ασάνζ στις ΗΠΑ όπου τον περιμένει ποινή κάθειρξης 175 ετών, γιατί αποκάλυψε εγκλήματα των αμερικανικών και άλλων κυβερνήσεων, καθώς και πολυεθνικών κολοσσών. Το δικαστήριο, δυστυχώς, αποδέχτηκε τις αμερικανικές κατηγορίες κατά του βραβευμένου δημοσιογράφου και εκδότη των Wikileaks, γεγονός που αποτελεί βαρύτατο πλήγμα τόσο για τον Ασσάνζ όσο και για την ανεξάρτητη ερευνητική δημοσιογραφία και την ελευθεροτυπία διεθνώς.
Εκφράζουμε την αγωνία μας για τη ζωή του και για το μέλλον της ελεύθερης δημοσιογραφίας και της ελευθεροτυπίας διεθνώς. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση του Τζούλιαν Ασσάνζ.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Κυριακή, 12 Δεκέμβριος 2021 11:04
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΣ
Ο συναγωνιστής μας Στέργιος Κατσαρός έχασε χτες Σάββατο 11/12, τη μάχη με τον καρκίνο στα 83 του χρόνια.
Γεννήθηκε το 1938 στο Βαθύκοιλο Πελασγίας Φθιώτιδας. Μέλος της προδικτατορικής ΕΔΑ και των Λαμπράκηδων, ως φοιτητής της ΦΜΣ του ΕΚΠΑ συμμετείχε ενεργά στους αγώνες για το 15% στην Παιδεία και στη λαϊκή έκρηξη των 'Ιουλιανών" του 1965. Καταζητούμενος από τη χούντα τον Απρίλη του 1967, καταφέρνει να διαφύγει στο εξωτερικό και να φτάσει, με μυθιστορηματικό τρόπο, στην Κούβα - "τη μοναδική του πατρίδα", όπως έλεγε - λίγο μετά τον θάνατο του Τσε.
Επιστρέφει στην Ελλάδα το Μάη του '68 και συμμετέχει ενεργά στην αντιδικτατορική αντίσταση για την οποία συλλαμβάνεται στις 5 Σεπτεμβρίου 1969, βασανίζεται άγρια στην ΚΥΠ και την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης, και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη από το Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης για τη συμμετοχή του στην αντιδικτατορική οργάνωση "ΛΑΪΚΗ ΠΑΛΗ". Αποφυλακίζεται τον Αύγουστο του 1973 και τον Νοέμβριο συμμετέχει στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Τη μεταδικτατορική περίοδο, ενεργός πολιτικά έως την τελευταία του στιγμή, δουλεύει οικοδόμος, λιθοξόος, πετροχτίστης.
Τις εμπειρίες και απόψεις του έχει καταγράψει στο βιβλίο του "Εγώ ο προβοκάτορας, ο τρομοκράτης", εκδ. ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ.
Γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο, η ζωντανή αυτή αφήγηση μας μεταφέρει από τη Νεολαία Λαμπράκη και τα οδοφράγματα των Ιουλιανών το 1965 στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου το 1967 και την παρανομία, και από την Κούβα, στην οποία ο Κατσαρός βρέθηκε ως...ναυαγός λίγο μετά το θάνατο του Τσε Γκεβάρα, στην Τήνο και στις παράνομες επαφές στο σπίτι του Γιαννούλη Χαλεπά.
Το κείμενο αυτό έρχεται να φωτίσει μια σημαντική περίοδο της πρόσφατης νεοελληνικής ιστορίας, όχι από τη θέση του ιστορικού ή του απλού παρατηρητή, αλλά μέσα από τη ματιά ενός αγωνιστή με ενεργό συμμετοχή στα γεγονότα. Κι αυτή η ματιά δεν εξαντλείται στην περιγραφή των επαναστατικών τάσεων και οργανώσεων της Αριστεράς, ούτε περιορίζεται στο ρόλο της βίας στη σύγχρονη ιστορία, αλλά προχωράει πιο βαθιά, για να κοιτάξει τις σχέσεις των ανθρώπων μέσα στα κινήματα - στις οργανώσεις, στο πεζοδρόμιο, στις φυλακές.
Οι σύντροφοί του από τη ΛΑΪΚΗ ΠΑΛΗ, οι συναγωνιστές / τριες του από τον ΣΦΕΑ 1967-1974, τον αποχαιρετούμε με ανεξίτηλη τη θύμησή του από τα 'πέτρινα χρόνια' της χούντας. Τα συλλυπητήρια και η σκέψη μας στη συντρόφισσά του Νίνα και τα παιδιά του.
Η κηδεία του σ. Στέργιου θα γίνει αύριο Δευτέρα, στις 3μ.μ., στην εκκλησία Κοιμησεως της Θεοτόκου στο κέντρο Αμαρουσίου και η ταφή του την Τρίτη στις 12.00 το μεσημέρι, στη γενέτειρά του, το Βαθύκοιλο Πελασγίας Φθιώτιδας.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Σάββατο, 11 Δεκέμβριος 2021 13:52
"Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ!"
Εκδικάστηκε σήμερα 9/12 στο Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης, η αίτηση των κληρονόμων του στρατηγού Αθ. Χρυσοχόου κατά του Δήμου Θεσσαλονίκης, της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης, της Περιφέρειας Κ. Μακεδονίας και του Υπουργείου Εσωτερικών για την ακύρωση της μετονομασίας της οδού Αθ. Χρυσοχόου - φρούραρχος Θεσσαλονίκης και Γενικός Διοικητής Μακεδονίας επί ναζιστικής Κατοχής- σε οδό Αλβέρτου Ναρ.
Στο ακροατήριο παραστάθηκαν μόνον οι παρεμβαίνοντες Α. Γρίμπας, Τρ. Μηταφίδης και Σπ. Σακκέτας, μέλη του Σ.Φ.Ε.Α. 1967-1974, με τους πληρεξούσιους δικηγόρους τους, Καμτσίδου Ιφιγένεια, αναπληρώτρια καθηγήτρια Νομικής ΑΠΘ και Βασίλη Τσιγαρίδα, δρ. Νομικής ΑΠΘ.
Το Δικαστήριο τους έδωσε προθεσμία για την υποβολή υπομνήματος μέχρι τις 16/12, όπου θα αναπτυχθούν, για μια ακόμη φορά, οι λόγοι που επέβαλαν την μετονομασία της οδού στο πλαίσιο αποκατάστασης της ιστορικής μνήμης της πόλης.
Με σύνθημα ""Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ" μέλη του Σ.Φ.Ε.Α. 1967-1974 και πολίτες της Θεσσαλονίκης συγκεντρώθηκαν μπροστά στο Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης και εκδήλωσαν την υποστήριξή τους στην καθ' όλα νόμιμη απόφαση του Δήμου Θεσσαλονίκης να μετονομάσει την οδό.
Το όνομά του Αθ. Χρυσοχόου απέδωσε 'τιμητικά΄ σε δρόμο της πόλης το παράνομο, διορισμένο από τη χούντα Δ.Σ.Θ. Οι απόγονοι του Αθ. Χρυσοχόου όχι μόνο έχουν προσφύγει στα δικαστήρια για την ακύρωση της μετονομασίας, αλλά, παράλληλα, έχουν καταθέσει αγωγή αποζημίωσης ύψους 600.000 Ε (!) για "προσβολή μνήμης νεκρού" κατά των παραπάνω τριών μελών του Σ.Φ.Ε.Α. 1967-1974, επειδή με ανοιχτή επιστολή τους προς το ΔΣΘ τόνισαν την ανάγκη να μετονομαστεί ο δρόμος.
Να υπενθυμίσουμε ότι μετά από αίτημα του Σ.Φ.Ε.Α. 1967-1974, το ΔΣΘ είχε αποφασίσει το 2012 την αναθεώρηση των ονοματοδοσιών που αφορούσαν σε συνεργάτες των κατακτητών.