Χαιρετίζω την εκδήλωση μνήμης και τιμής των θυμάτων της επάρατης χούντας του ’67.
Το πρώτο βέβαια θύμα ήταν η ίδια η Πατρίδα μας γιατί η χούντα από την πρώτη στιγμή λειτούργησε άκρως δουλικά προς τους πάτρωνές της και αφού αποδυνάμωσε την άμυνα της Κύπρου το ‘67, άνοιξε την κερκόπορτα για την βάρβαρη Τουρκική εισβολή τον Ιούλιο του ’74.
Ένα από τα ομορφότερα και δυναμικά τμήματα του Ελληνισμού παραδόθηκε στις ορέξεις των νεοβαρβάρων και έκτοτε ολόκληρος ο Ελληνισμός μάχεται και υποφέρει γιατί οι πάτρωνες της χούντας εξακολουθούν όχι μόνον να ανέχονται αυτό το έγκλημα αλλά έχουν φτάσει στο σημείο 44 χρόνια μετά, να εξισώνουν το θύμα με τον θύτη και να πιέζουν το θύμα για νέες υποχωρήσεις.
Ο σύζυγός μου, ο τότε Ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής, αυτή η εμβληματική πλέον μορφή της αντιχουντικής αντίστασης, ο οποίος κατά την μαρτυρία των διωκτών του βρισκόταν κάτω από κάθε πέτρα της αντίστασης, μαζύ με άλλους δημοκράτες πατριώτες και μέσα στο στρατό έδρασε ενάντια στη χούντα γιατί έχοντας σπεύσει με τους πρώτους εθελοντές για το κτίσιμο της άμυνας της Κύπρου το 1965, είχε διακρίνει τον κίνδυνο που διέτρεχε η Κύπρος με την επιβολή της χούντας.
Σε ένα άλλο επίπεδο, πλέον της κατάργησης κάθε έννοιας δημοκρατίας στην χώρα μας, η μήνις της χούντας κατά δημοκρατών αξιωματικών απετέλεσε και ύβρη για το σώμα των αξιωματικών που στιγματίστηκαν συνολικά όχι μόνον άδικα αλλά και σκόπιμα.
Τέλος σε χαμηλότερο αλλά εξ ίσου σημαντικό επίπεδο, ο πόνος και η απελπισία που περιήλθαν οι ανυπεράσπιστες οικογένειες των θυμάτων της χούντας έχει αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη της έστω και μετά τόσα χρόνια.
Ας είναι λοιπόν αυτή η μέρα τιμής και μνήμης μία υπενθύμιση για συνέχιση των αγώνων όλων μας για το στέριωμα της δημοκρατίας στην Πατρίδα μας και την απελευθέρωση της σκλαβωμένης μας Κύπρου για την οποία αγωνίστηκαν τόσοι πατριώτες στρατιωτικοί μεταξύ των οποίων και ο σύζυγός μου Σπύρος Μουστακλής,
Σας ευχαριστώ,
Αθήνα 25 Μαΐου 2018,
