Σας καλωσορίζω και σας ευχαριστώ εκ μέρους του Δ.Σ. του Συνδέσμου μας για την τιμητική παρουσία και συμμετοχή σας στην πρωτοχρονιάτικη εκδήλωσή μας
σε ένα χώρο όπου, όπως σας είναι γνωστό, λειτουργεί επί 5,5 και πλέον χρόνια η μόνιμη έκθεση τεκμηρίων για την Αντιδικτατορική Αντίσταση στη Θεσσαλονίκη,
‘Διότι δεν συνεμορφώθην’. Πρόκειται για μια έκθεση-ντοκουμέντο σε έναν εμβληματικό τόπο Μαρτυρίου, αφού στις εγκαταστάσεις του Πολεμικού Μουσείου Θεσσαλονίκης την περίοδο της Δικτατορίας στεγαζόταν το ανακριτικό κολαστήριο της ΚΥΠ, όπου βασανίστηκαν δεκάδες αγωνιστές /τριες της δημοκρατίας-αντίπαλοι της Χούντας.
Η έκθεση, που αποτελεί και φόρο τιμής για τους πολιτικούς κρατούμενους της Χούντας, δημιουργήθηκε από τον Σύνδεσμο Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1967-1974 και εγκαινιάστηκε από τον πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων στις 5 Μαΐου του 2017. Παράλληλα, ο Χώρος Μνήμης λειτουργεί και παιδευτικά ως ένα συνεχές μάθημα
Δημοκρατίας και Ελευθερίας για τους μαθητές των δεκάδων σχολείων που από όλη τη χώρα επισκέπτονται το Πολεμικό Μουσείο. Εδώ, οι μαθητές /τριες, όχι μόνο γνωρίζουν τα εκθέματα των μόνιμων συλλογών του Μουσείου, αλλά και μαθαίνουν για τους αγώνες εκείνων που, αψηφώντας το προσωπικό κόστος, υπερασπίστηκαν τη Δημοκρατία – ανάμεσά τους και εκατοντάδες Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες που τίμησαν τον όρκο τους και διέσωσαν την τραυματισμένη από τους πραξικοπηματίες τιμή του ελληνικού στρατού.
Η λειτουργία του χώρου μνήμης στο κτήριο αυτό, συνιστά καθεαυτή ένα ισχυρότατο συμβολισμό και παράλληλα μια διαρκή υπόμνηση ότι ο στρατός δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ ξανά για την κατάλυση του Συντάγματος και την καταπάτηση των δημοκρατικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Πιστεύουμε πως με τη λειτουργία του αποκατέστησε την τιμή του Ελληνικού Στρατού που φορτώθηκε συλλήβδην το άγος των εγκλημάτων των επίορκων αξιωματικών. Αυτό έχει αναγνωριστεί από τους Έλληνες αξιωματικούς που έχουν επισκεφθεί τον Χώρο Μνήμης και δήλωσαν υπερήφανοι για τους συναδέλφους τους που αγωνίστηκαν εναντίον του τυραννικού καθεστώτος, με βαρύ προσωπικό τίμημα πολλές φορές.
Τον χώρο επισκέπτονται πολίτες και ιδιαίτερα μαθητές και μαθήτριες με τους εκπαιδευτικούς τους. Ο Σύνδεσμός μας, τουλάχιστον από το 2002, διεκδικούσε με υπομνήματά του προς του Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και επιτόπιες εκδηλώσεις, συμβολικά κάθε 21η Απριλίου, την ανάδειξή του σε χώρο ιστορικής μνήμης για τα ‘πέτρινα χρόνια’ 1967-1974. Γεγονός που ταυτοποιήθηκε με δικαστικές αποφάσεις, με τη συνδρομή του Κέντρου Ιστορίας του Δήμου Θεσσαλονίκης, αλλά και με μαρτυρίες συναγωνιστών και συναγωνιστριών μας, που υπέστησαν τα πάνδεινα στο άντρο αυτό από τους δήμιους της ΚΥΠ και της Ασφάλειας, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του πρώην βουλευτή της ΕΔΑ, Γιώργη Τσαρουχά
στις 9 Μαΐου 1968.
Η αρμονική όμως αυτή συνύπαρξη του Χώρου Μνήμης με τα άλλα εκθέματα και δραστηριότητες του Μουσείου, είναι, δυστυχώς, υπό την αίρεση της κατ’ έτος υπογραφής Χρησιδανείου μεταξύ του Πολεμικού Μουσείου και του Σ.Φ.Ε.Α. 1967-1974, αν και παραχωρήθηκε ‘άνευ ανταλλάγματος με σκοπό τη μόνιμη και διαρκή έκθεση των αντικειμένων που καταγράφονται αναλυτικά, στο Πρωτόκολλο Παράδοσης – Παραλαβής, στον χώρο (διάδρομο) προ της εισόδου του αμφιθεάτρου του Πολεμικού Μουσείου / Παραρτήματος
Θεσσαλονίκης”. Έτσι, εντελώς αντιφατικά και ανιστόρητα, στην ιστοσελίδα του Πολεμικού Μουσείου αναφερόμαστε ως ‘φιλοξενούμενη συλλογή’ (!), αφού, κατά το ισχύον, χουντικό καταστατικό λειτουργίας των πολεμικών μουσείων (Ν.Δ. 132 ΦΕΚ Α΄35/3.3.1969) σκοπός τους είναι ‘η προβολή των ιερών αγώνων του Ελληνικού Έθνους από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερον’ – εξαιρουμένου, φυσικά, του αντιδικτατορικού αγώνα για την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία και την κοινωνική προκοπή. (!). Βλέπετε η αναιμική ‘αποχουντοποίηση’ δεν μας απάλλαξε από τα κατάλοιπα της ‘νομοθεσίας των βαρβάρων’.
Γι’ αυτό ήδη από τον περασμένο Απρίλιο απευθυνθήκαμε με ανοιχτή επιστολή μας στους αρχηγούς των κοινοβουλευτικών κομμάτων και τους προτείναμε να αναλάβουν συμβολικά κοινή νομοθετική πρωτοβουλία για την κατάργηση του παραπάνω διατάγματος - εκτρώματος της χούντας και ταυτόχρονα να ανακηρυχτεί σε χώρο Ιστορικής Μνήμης της Αντιδικτατορικής Αντίστασης ο Χώρος Μνήμης του ΣΦΕΑ 1967-1974 στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Όπως συνέβη, να θυμίσουμε. και στην περίπτωση του πρώην ανακριτικού κολαστήριου του ΕΑΤ-ΕΣΑ στην Αθήνα, όπου εδρεύει ο Σύνδεσμός μας, με την παραχώρηση της κυριότητας των σωζόμενων κτηρίων στην Περιφέρεια Αττικής, με τροπολογία μελών μας – τότε βουλευτών - που υιοθέτησε στις 6/6/2017 το Υπουργείο Οικονομικών. Για την προώθηση αυτού του αιτήματός μας ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη συναντήσεις του προεδρείου του Συνδέσμου μας με τις κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων.
Οποιαδήποτε παράταση του σημερινού καθεστώτος της κατά παραχώρηση ‘φιλοξενίας’ μας στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης όχι μόνο συνιστά λογοκριτική επέμβαση εις βάρος της πρόσφατης ιστορίας της Θεσσαλονίκης. αλλά και εξυπηρετεί, αντικειμενικά, όσους επιχειρούν να παγιδέψουν τους νέους ανθρώπους, δημαγωγώντας εις βάρος της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και διαβάλλοντας τις δημοκρατικές αξίες.
ΣΥΡΙΖΑ: Όχι στη μνημοκτονία της Θεσσαλονίκης
Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας πολλοί συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων ουδέποτε λογοδότησαν για τις εγκληματικές πράξεις τους. Αντίθετα, ενσωματώθηκαν στον «εθνικό κορμό», καταλαμβάνοντας μάλιστα υψηλές θέσεις, αφού ο εθνικόφρων πολιτικός κόσμος φρόντισε να μην τιμωρηθούν παραδειγματικά. Παράλληλα, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας επιδόθηκε στο «σωφρονισμό» και την καθυπόταξη της ιστορικής μνήμης, ακόμη και στην «υγειονομική ταφή» της. Όταν εξοστρακίζεται η μνήμη μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου, αυτό ισοδυναμεί με μνημοκτονία, που, στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, δεν εξαντλείται μόνο στην αποσιώπηση της επί αιώνες εβραϊκής παρουσίας στην
πόλη, αλλά επίσης και στο μεταπολεμικό ξέπλυμα των αξιωματούχων της τριπλής Κατοχής, που υπηρέτησαν με υπερβάλλοντα ζήλο τους δήμιους των Ναζί, τους
Ιταλούς και Βούλγαρους φασίστες. Ταυτόχρονα οι απόγονοί τους, αντί να ζητήσουν συγγνώμη για τον εθνικά επιλήψιμη πολιτεία τους, σέρνουν στα δικαστήρια συναγωνιστές μας πολιτικούς κρατούμενους της χούντας – για δήθεν «προσβολή μνήμης νεκρού», απαιτώντας αποζημιώσεις 600.000 ευρώ!
Επίσης, εδώ και καιρό γνωστοί συντηρητικοί πολιτικοί κύκλοι της πόλης επιχειρούν να παραχαράξουν τα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ναζιστικό ζυγό, με την αποφασιστική – σωτήρια για τις υποδομές της πόλης επέμβαση των ανταρτικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ στις 30 Οκτωβρίου 1944 – μέρα που γιορτάζεται πλέον επίσημα με Προεδρικό Διάταγμα που εξέδωσε η κυβέρνησή το 2016. Απαιτούν μάλιστα να καθαιρεθεί η αναθηματική στήλη, που έχει τοποθετηθεί επί δημαρχίας Μπουτάρη προς τιμήν των μαχητών του ΕΛΑΣ, στην προσπάθειά τους να νεκραναστήσουν την αντικομμουνιστική ‘εθνικοφροσύνη’, που χρεοκόπησε μαζί με την χούντα.
Ο ιστορικός αναθεωρητισμός, εξισώνοντας θύτες με θύματα και ανατρέποντας το δημοκρατικό κεκτημένο της αντιφασιστικής νίκης, στην οποίαν συμβάλλαμε με βαρύτατο τίμημα, λειτούργησε ως «πλυντήριο» των μαζικών ναζιστικών-φασιστικών εγκλημάτων. Έτσι προετοίμασε το έδαφος, σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, για να βλαστήσει η κακή σπορά του ηττημένου ναζισμού στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, με την εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Για τον Σύνδεσμό μας είναι ζήτημα αρχής να υπερασπίσει τα διωκόμενα μέλη του, που αξίζουν δημόσιο έπαινο για τη συμβολή τους στην κάθαρση της Θεσσαλονίκης από τα κατοχικά φαντάσματα. Αλλά και το Δημοτικό Συμβούλιο
Θεσσαλονίκης και η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης οφείλουν να υπερασπίσουν την μετονομασία της οδού Αθ. Χρυσοχόου σε Αλμπέρτου Ναρ, που δεν στηρίχτηκε σε δήθεν ‘ιδεοληψίες της Αριστεράς’, αλλά στην ιστορική αλήθεια και στην ανάγκη η Θεσσαλονίκη να σεβαστεί το μαρτυρικό όσο και αντιστασιακό παρελθόν της.
Κλείνοντας, επιτρέψτε μου, ως οφείλω, να τιμήσω την ιερή μνήμη των αγωνιστών και αγωνιστριών της αντιδικτατορικής αντίστασης που έπεσαν στο δίκαιο αγώνα, σε όσους χάσαμε πρόωρα από τα ανεπούλωτα τραύματα της φυλακής και της εξορίας αλλά και πρόσφατα λόγω της πανδημίας. Εκφράζω εκ μέρους του Δ.Σ. του Συνδέσμου μας τα ειλικρινή συλλυπητήριά μας προς τις οικογένειές τους για την απώλειά τους. Αν «ο αγώνας της μνήμης εναντίον της λήθης δεν είναι παρά ο αγώνας της ελευθερίας εναντίον της τυραννίας», τότε οποιαδήποτε αναφορά στον Αντιδικτατορικό Αγώνα αποκτά νόημα στο βαθμό που αναδεικνύει την αντίσταση, την αγωνιστική-συνειδητή στάση ζωής, σε κινητήρια δύναμη της
Ιστορίας.
Γι’ αυτό χαιρετίζουμε τους αγώνες των εργαζομένων για το δικαίωμα στη δουλειά και την αξιοπρεπή ζωή, όπως των ηρωικών απεργών της ‘Μαλαματίνα’, αλλά και της νεολαίας για το δικαίωμα στη μόρφωση και τη δημοκρατική λειτουργία των πανεπιστημίων. Xαιρετίζουμε τον αγώνα των σπουδαστών των καλλιτεχνικών σχολών κατά της υποβάθμισης των σπουδών και των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων.
Καλούμε σε δημοκρατική - αγωνιστική επαγρύπνηση, απέναντι σε κάθε αντιδημοκρατική εκτροπή.