ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Τρίτη, 05 Ιούλιος 2022 09:26
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αποχαιρετούμε τον συναγωνιστή μας Γεράσιμο Νοταρά
Ο ΣΦΕΑ 1967-1974 με βαθιά θλίψη ανακοινώνει την απώλεια του ιδρυτικού του μέλους και πρώην προέδρου του, Γεράσιμου Νοταρά, που έφυγε σήμερα από τη ζωή μετά από γενναία μάχη με την επάρατη νόσο.
Ο Γεράσιμος Νοταράς γεννήθηκε το 1936 στην Πάτρα και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Καλλιθέα.
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Πολιτική Κοινωνιολογία στο πανεπιστήμιο της Λωζάννης, όπου και δίδαξε Πολιτική Ανάλυση από το 1962 έως το 1965. Μαζί με τον Παναγιώτη Μερλόπουλο συμμετείχαν στο κλασσικό έργο του Jean Meynaud Πολιτικές Δυνάμεις στην Ελλάδα (1946-1965). Το 1965 επιστρέφει στην Ελλάδα και έως το 1967 εργάζεται ως ερευνητής στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών.
Αμέσως μετά το χουντικό πραξικόπημα εντάσσεται στην αντιδικτατορική οργάνωση Δημοκρατική Άμυνα και αναπτύσσει αντιστασιακή δράση. Στις 23 Οκτωβρίου του 1967 συλλαμβάνεται μέσα στο γραφείο του στο ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΕΡΕΥΝΩΝ (ΕΚΚΕ) από τον Μπάμπαλη και τον Σπανό, μετά από παγίδα που του έστησε συνάδελφός του. Περνάει δύο μήνες στην Ασφάλεια της Μπουμπουλίνας, αρχικά σε πλήρη απομόνωση, με καθημερινούς βασανισμούς στην ταράτσα. Κατόπιν μεταφέρεται στις φυλακές Αβέρωφ και στις 8 Ιουλίου του 1968 καταδικάζεται σε οκτώ χρόνια φυλάκιση. Απάγεται μέσα από τη φυλακή και μεταφέρεται μυστικά στο παροπλισμένο αντιτορπιλικό Έλλη ΙΙ όπου, αγνοούμενος επί 28 ημέρες, βασανίζεται με ξυλοδαρμούς, ηλεκτροσόκ και εικονικούς πνιγμούς. Ένας ναύτης-φρουρός τον αναγνωρίζει και επικοινωνεί με τη γυναίκα του Μαρί Εμμά με αποτέλεσμα το χουντικό καθεστώς να αναγκαστεί να τον μεταφέρει πίσω στη φυλακή. Αβέρωφ, Αίγινα, Τρίκαλα, Κορυδαλλός οι επόμενοι σταθμοί μέχρι την αποφυλάκισή του τον Μάρτιο του 1973, έχοντας εκτίσει τα δύο τρίτα της ποινής του.
Μετά την πτώση της Χούντας αρνείται να επιστρέψει στη θέση του στο ΕΚΚΕ, καθώς δεν επήλθε πραγματική αποχουντοποίηση στο Κέντρο, όπως άλλωστε και στα πανεπιστήμια. Εργάζεται στις εκδόσεις Παπαζήση.
Από το 1979 μέχρι σήμερα υπήρξε επικεφαλής του Ιστορικού Αρχείου της Εθνικής Τράπεζας, ενός από το μεγαλύτερα αρχεία της Ελλάδας, το οποίο εξελίχθηκε σε σημαντικό κόμβο για την αρχειονομία, την ιστορική έρευνα, τις εκπαιδευτικές και μουσειακές δράσεις και βέβαια για τις εκδόσεις στον τομέα της οικονομικής ιστορίας.
Έχει συγγράψει και έχει επιμεληθεί βιβλία τραπεζικής ιστορίας, συμμετέχοντας παράλληλα σε συλλογικούς τόμους και άρθρα σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά. Από το 1995 έως το 2000 διατέλεσε Αναπληρωτής Καθηγητής στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales και πρώτος Διευθυντής Σπουδών στο τμήμα νεότερων και σύγχρονων νεοελληνικών σπουδών της Γαλλικής Σχολής της Αθήνας. Η Γαλλική Δημοκρατία τον τίμησε για την προσφορά του, απονέμοντάς του τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής.
Ο Γεράσιμος Νοταράς αφιέρωσε σημαντικό κομμάτι της ζωής του στο ΚΕΘΕΑ ως εθελοντής επί 33 χρόνια, εκ των οποίων τα 19 από την άμισθη θέση του προέδρου του ΔΣ. Για το έργο του και την προσφορά του στο ΚΕΘΕΑ τιμήθηκε το 2003 από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα.
Υπήρξε επίσης ιδρυτικό μέλος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.
Η πολιτική δράση του υπήρξε σχεδόν αδιάλειπτη. Ήδη στα φοιτητικά του χρόνια εκλέγεται πρόεδρος του συλλόγου φοιτητών του πανεπιστημίου της Λωζάννης και συμμετέχει ενεργά στο κίνημα αλληλεγγύης στον αντιαποικιακό-απελευθερωτικό αγώνα του Αλγερινού λαού. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1965 δραστηριοποιείται πολιτικά μέσα από τον Όμιλο Παπαναστασίου.
Μετά την πτώση της Χούντας εντάσσεται στο ΠΑΣΟΚ ως μέλος της Δημοκρατικής Άμυνας και εκλέγεται στην Κεντρική του Επιτροπή. Στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1974 είναι υποψήφιος βουλευτής στην Κορινθία, τόπο καταγωγής του. Τον Ιούνιο του 1974 διαγράφεται από τον Ανδρέα Παπανδρέου μαζί με όλα σχεδόν τα πρώην στελέχη της Δημοκρατικής Άμυνας, που δημιουργούν τη Σοσιαλιστική Πορεία. Στις εκλογές του 1977 η Σοσιαλιστική Πορεία συμμετέχει στο βραχύβιο εκλογικό σχήμα της ‘Συμμαχίας των 5’ και ο Γεράσιμος Νοταράς είναι και πάλι υποψήφιος στην Κορινθία.
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 συμμετέχει ενεργά στις διεργασίες για τη συγκρότηση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, μέσα από τις γραμμές της οργάνωσης ‘Νέα Πορεία’.
Στην τριπλή εκλογική αναμέτρηση του 1989-1990 είναι και πάλι υποψήφιος βουλευτής στην Κορινθία. Εκλέγεται τρεις φορές μέλος της Κ. Ε. του ΣΥΝ και έχει την ευθύνη των εξωτερικών σχέσεων του κόμματος μέχρι το 1996. Η στράτευση του στην Αριστερά συνεχίζεται μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Παρέμεινε ενεργό μέλος της Οργάνωσης Μελών ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. Καλλιθέας μέχρι το θάνατό του.
Ο ΣΦΕΑ 1967-1974 εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια προς την οικογένεια και τους συγγενείς του.
Η κηδεία του Γεράσιμου Νοταρά θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 6 Ιουλίου στις 10:30 στο κοιμητήριο Καλλιθέας.
Αντί στεφάνων η οικογένεια παρακαλεί να διατεθούν χρήματα στον Σύλλογο Οικογένειας ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ (Εθνική Τράπεζα IBAN GR9001101550000015529606723).
Αθήνα 3-7-2022
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Τρίτη, 03 Μάιος 2022 20:09
Από την ΕΥΠ…στην ΚΥΠ!
Η εκκωφαντική σιωπή της κυβέρνησης για τις παρακολουθήσεις πολιτών από την ΕΥΠ για λόγους, τάχα, ‘εθνικής ασφαλείας’ και δημοσιογράφων που ερευνούν τραπεζικά και επιχειρηματικά σκάνδαλα, επιβεβαιώνει ότι η σκοτεινή αυτή υπηρεσία θα συνεχίσει να λειτουργεί ως ο ΄μεγάλος αδελφός’ για το ‘βαθύ κράτος’ του ‘νόμου και της τάξης’.
Το επιβεβαιώνει επίσης και το προσχέδιο του προεδρικού διατάγματος για την ΕΥΠ, με το οποίο παροπλίζεται ο έλεγχος του ΑΣΕΠ στις προσλήψεις νέου προσωπικού. Παράλληλα, το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο αποτρέπει κάθε έλεγχο της δράσης του Κέντρου Τεχνολογικής Υποστήριξης, Ανάπτυξης και Καινοτομίας (ΚΕΤΥΑΚ), της νέας αυτοτελούς υπηρεσίας της ΕΥΠ.
Αποκαλύπτεται ότι αποτελούν καθημερινό φαινόμενο το φακέλωμα και η καταγραφή προσωπικών δεδομένων, της κοινωνικής και πολιτικής δράσης, της ιδεολογικής ταυτότητας δημοσιογράφων, δικηγόρων, δημόσιων λειτουργών, παιδιών και απλών πολιτών που συμμετέχουν σε δημόσιες συναθροίσεις ή εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες. Οι περισσότερες βέβαια, παρακολουθήσεις “κουκουλώνονται”, όπως έγινε με τα επανειλημμένα κρούσματα υποκλοπών στην έδρα της Κ. Ε. του ΚΚΕ στον Περισσό, για τα οποία ακόμα δεν έχουν αποκαλυφθεί και τιμωρηθεί οι υπαίτιοι.
Όλα αυτά μας παραπέμπουν στην προδικτατορική ΚΥΠ, που η εγκληματική της δράση συνέβαλε αποφασιστικά στην εγκαθίδρυση του απριλιανού δικτατορικού καθεστώτος, 55 χρόνια πριν.
Κανένας εφησυχασμός και καμιά ανοχή απέναντι σε όσους απειλούν τα δημοκρατικά μας δικαιώματα με το πρόσχημα της ‘εθνικής ασφάλειας’, που ανακαλεί, ιδιαίτερα σ’ εμάς τους δεσμώτες της χούντας, τις πιο σκοτεινές στιγμές της πατριδοκάπηλης ‘εθνικοφροσύνης’.
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 - ΙΟΥΛΙΟΣ 1974: ΤΑ «ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ» ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Τρίτη, 26 Απρίλιος 2022 19:33
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 - ΙΟΥΛΙΟΣ 1974: ΤΑ «ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ» ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
(η εκδήλωση του ΣΦΕΑ ξεκίνησε με το ραδιοφωνικό μήνυμα κήρυξης της δικτατορίας)
Αγαπητοί/ές συναγωνιστές/τριες, αγαπητοί/ές προσκεκλημένοι/ες,
Μ’ αυτό το ανατριχιαστικό μήνυμα από το ραδιόφωνο ξυπνήσαμε πριν 55 χρόνια την αποφράδα 21η Απριλίου 1967. Και η χούντα πραγματοποίησε την απειλή της να ‘πυροβολεί απροειδοποίητα’ και να εκτελεί εν ψυχρώ, ήδη πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας: θύματά της η 24χρονη Μαρία Καλαβρού, ο 15χρονος Βασίλης Πεσλής και ο Μακρονησιώτης αντιστασιακός Παναγιώτης Ελής. Οι θύτες- αξιωματικοί του στρατού πήραν και προαγωγή!
Επιτρέψτε μου, ως οφείλω, να αφιερώσω όσα θα πω στην ιερή μνήμη των αγωνιστών και αγωνιστριών της αντιδικτατορικής αντίστασης που έπεσαν στο δίκαιο αγώνα, σε όσους χάσαμε πρόωρα από τα ανεπούλωτα τραύματα της φυλακής και της εξορίας αλλά και πρόσφατα λόγω της πανδημίας. Εκφράζω εκ μέρους του Δ.Σ. του Συνδέσμου μας τα ειλικρινή συλλυπητήριά μας προς τις οικογένειές τους για την απώλειά τους, θυμίζοντας ότι πολλοί και πολλές από αυτούς ήταν και πρωτεργάτες του φιλειρηνικού κινήματος τη δεκαετία του ’60, που τόσο επιτακτική ανάγκη είναι η αναγέννησή του σήμερα.
O Σ.Φ.Ε.Α. 1967-1974 καταδικάζει απερίφραστα την εισβολή της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ουκρανία, που παραβιάζει την εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία της χώρας αυτής, αλλά και τους ανιστόρητους, μεγαλοϊδεατικούς ισχυρισμούς που επιστράτευσε ο πρόεδρος Πούτιν, για να την δικαιολογήσει. Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον Ουκρανικό λαό και στηρίζουμε κάθε πρωτοβουλία για ειρήνη. Οι ενέργειες αυτές απειλούν την παγκόσμια ειρήνη και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις θεμελιώδεις αρχές της αυτοδιάθεσης και της ειρηνικής συμβίωσης των λαών. Η αιματοχυσία πρέπει να σταματήσει τώρα!
Αυτό δεν σημαίνει πως δίνουμε συγχωροχάρτι στο ΝΑΤΟ, που περικύκλωσε στρατιωτικά τη Ρωσία, γιατί παρά τις κορώνες του υπέρ του Διεθνούς Δικαίου, είναι ο πρώτος διδάξας, με τις στρατιωτικές του επεμβάσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, με τον πόλεμο στη Συρία και την αποσταθεροποίηση της Λιβύης.
Η χώρα μας, ως ‘δεδομένος και προβλέψιμος σύμμαχος’, σύμφωνα με την κυβέρνηση, είναι πλήρως ‘ευθυγραμμισμένη΄ με τα αμερικανονατοϊκά σχέδια και, επομένως, ανέτοιμη και ανίκανη να αντιμετωπίσει τις οικονομικές και ενεργειακές επιπτώσεις της πολεμικής κρίσης.
Τη στιγμή που τα λαϊκά νοικοκυριά δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα τους, με τον πληθωρισμό στα ύψη, η κυβέρνηση, εφαρμόζοντας συνταγές του χθες που οδήγησαν τη χώρα στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και στη χρεοκοπία, αποφάσισε 7 δισ. εξοπλισμούς, ανασύροντας ταυτόχρονα τα διχαστικά κηρύγματα της πατριδοκάπηλης εθνικοφροσύνης εναντίον όσων αντιδρούν στην κούρσα των εξοπλισμών.
Γι’ αυτό χαιρετίζουμε τους αγώνες των εργαζομένων κυβέρνησης, για το δικαίωμα στη δουλειά και την αξιοπρεπή ζωή.
- Υποστηρίζουμε και διαδηλώνουμε με το φιλειρηνικό κίνημα απέναντι στους ιμπεριαλισμούς και τους εθνικισμούς
- Καμιά εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο
-- Να πάψουν να χρησιμοποιούνται οι αμερικανικές βάσεις ως ορμητήριο και μαγνήτης του πολεμικού ολέθρου!
Αγαπητοί συμπολίτες, Αγαπητοί/ές συναγωνιστές/τριες,
Εκφράζω, εκ μέρους του Δ.Σ. του Συνδέσμου μας τη βαθιά μας ικανοποίηση, γιατί μετά από 15 και πλέον χρόνια επίμονες προσπάθειες των συναγωνιστών / τριών μας με την υποστήριξη του Δήμου Θεσσαλονίκης αλλά και την ανεκτίμητη συμβολή του Κέντρου Ιστορίας Θεσσαλονίκης, η αντιδικτατορική αντίσταση ξαναζωντάνεψε από το Μάιο του 2016 σ’ έναν από τους τόπους όπου έγραψε ιστορία, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος: εδώ στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, όπου λειτουργούσε το ανακριτικό κολαστήριο των δημίων της χουντικής ΚΥΠ. Εδώ μαρτύρησαν πολλοί και πολλές αγωνιστές και αγωνίστριες, πολίτες, στρατιώτες και στρατιωτικοί που «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις». Εδώ βασανίστηκε και δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γιώργης Τσαρουχάς, από τους πρωτεργάτες της αντιδικτατορικής Αντίστασης. Γι’ αυτό ο Σύνδεσμός μας με ανοιχτή επιστολή του προς τον πρόεδρο της Βουλής και τους αρχηγούς των κομμάτων ζητεί να κατοχυρωθεί νομοθετικά ως χώρος ιστορικής μνήμης και να καταργηθεί το χουντικό διάταγμα του 1969 για την ίδρυση και λειτουργία των πολεμικών μουσείων!
Οποιαδήποτε παράταση του σημερινού καθεστώτος της κατά παραχώρηση ‘φιλοξενίας’ μας στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης όχι μόνο συνιστά λογοκριτική επέμβαση εις βάρος της πρόσφατης ιστορίας της Θεσσαλονίκης. αλλά και εξυπηρετεί, αντικειμενικά, όσους επιχειρούν να παγιδέψουν τους νέους ανθρώπους, δημαγωγώντας εις βάρος της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και διαβάλλοντας τις δημοκρατικές αξίες.
Αγαπητοί/ές συναγωνιστές/τριες, αγαπητοί/ές προσκεκλημένοι/ες,
Η επίσημη εκδοχή της ιστορίας θεωρεί την επτάχρονη τυραννία της χούντας ως «θλιβερή παρένθεση που έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα». Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια. Η δικτατορία δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» ή απλώς «η ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών». Αντίθετα, το καθεστώς των νικητών του εμφυλίου πολέμου με επικεφαλής το Παλάτι ζέσταινε στον κόρφο του το «αυγό του φιδιού» και λειτούργησε, τελικά, ως εκκολαπτική μηχανή της δικτατορίας. Μάλιστα το Σύνταγμα του 1952 προέβλεπε στο άρθρο 91 την επιβολή «καταστάσεως πολιορκίας», δηλ. δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα(!). Έτσι, «μετά τα Ιουλιανά του 1965, ο διάχυτος φόβος των κυρίαρχων τάξεων τις έκανε αντικειμενικά πρόθυμες να αποδεχτούν την αντικατάσταση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος από ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης», έγραψε ο αείμνηστος Αριστόβουλος Μάνεσης.
Το «πράσινο φως» για το πραξικόπημα άναψε στην Ουάσιγκτον το Φλεβάρη του 1967, καθώς η χώρα μας αποτέλεσε πειραματικό εργαστήρι του «Ψυχρού Πολέμου» και προγεφύρωμα στρατηγικής σημασίας για τον έλεγχο των πετρελαίων της Μ. Ανατολής και την καταστολή των αντιιμπεριαλιστικών αραβικών κινημάτων. Οι ΗΠΑ δεν τηρούσαν απλώς «μια στάση ανοχής προς τους δικτάτορες», όπως, δυστυχώς, γράφει το βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου. Ή ότι «αιφνιδιάστηκαν», όπως εξακολουθούν να ισχυρίζονται ορισμένοι της σχολής του ιστορικού αναθεωρητισμού, όταν μόνο στο διάστημα από 19 Ιουνίου 1965 έως 23 Ιανουαρίου 1967 είχαν υποβληθεί από τη CIA τουλάχιστον 15 αναφορές για τη «δεξιά συνωμοτική ομάδα μέσα στο στρατό» - όπως την χαρακτηρίζουν - με επώνυμες μάλιστα αναφορές στους πραξικοπηματίες και με την επισήμανση ότι «είχαν επαφή με τα ανάκτορα». Αντίθετα οι τότε κυβερνήσεις των ΗΠΑ συνέβαλαν με κάθε τρόπο στην επιβίωση του τυραννικού καθεστώτος, γεγονός που παραδέχτηκε και ο τέως πρόεδρος Μπιλ Κλίντον, δηλώνοντας κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα το Νοέμβριο του 1999, ότι «θυσιάσαμε την ελληνική δημοκρατία στον ψυχρό πόλεμο». Να θυμίσουμε επίσης ότι, σύμφωνα με έγγραφο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, σαν και σήμερα το απόγευμα ο τότε υπουργός εξωτερικών Ντιν Ρασκ με επείγον μήνυμά του προς τον αμερικανό πρόξενο στην Αθήνα Τάλμποτ τον πληροφορούσε ότι βασιλιάς Κωνσταντίνος σκόπευε να επιβάλει δικτατορία στις 24 Απριλίου για να αποτρέψει τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές.
Η Θεσσαλονίκη συνέβαλε σημαντικά στον αγώνα κατά της Χούντας. Με την επικράτηση του πραξικοπήματος άρχισαν να συγκροτούνται και να δρουν οι αντιστασιακές οργανώσεις ΠΑΜ, Ρήγας Φερραίος, Δημοκρατική Άμυνα, Σπουδαστική - Λαϊκή Πάλη, Κίνημα 29ης Μαΐου, Αντι-ΕΦΕΕ, ΚΚΕ-ΚΝΕ, ΟΚΝΕΘ, OMΛΕ, ΕΚΚΕ-ΑΑΣΠΕ, ΠΑΚ αλλά και ανένταχτοι αγωνιστές.
Βαρύ το τίμημα: τρεις δολοφονημένοι: ο ΕΔΑίτης αγωνιστής Βασίλης Μπεκροδημήτρης (24-4-1967, στο Αστυνομικό Τμήμα Χαριλάου), το στέλεχος των Λαμπράκηδων Γιάννης Χαλκίδης (5-9-1967, γωνία Φιλελλήνων-Κωνσταντινουπόλεως) ο βουλευτής της ΕΔΑ Γιώργης Τσαρουχάς (9-5-1968, στην ΚΥΠ του Γ΄Σ.Σ., σήμερα Πολεμικό Μουσείο). Εκατοντάδες οι «προληπτικώς εκτοπισμένοι» στα ξερονήσια, πάνω από 100 οι καταδικασμένοι σε βαριές ποινές, 12 σε ισόβια κάθειρξη.
Ας μην ξεχνάμε ότι η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη στις 22 Μαΐου 1963 ήταν βασικός κρίκος μιας μακριάς αλυσίδας συνωμοσιών και εγκλημάτων με στρατηγικό στόχο την επιβολή δικτατορίας. Γιατί «το τρίκυκλο ήταν της χούντας», όπως έγραψαν χαρακτηριστικά ο Γιώργος Μπέρτσος, ο Γιάννης Βούλτεψης και ο Γιώργος Ρωμαίος, που συνέβαλαν αποφασιστικά στην διαλεύκανση του στυγερού αυτού πολιτικού εγκλήματος.
Η δικτατορία ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει λαϊκή βάση, γιατί ήταν ένα βάρβαρο, καταπιεστικό καθεστώς, που δολοφόνησε, βασάνισε, έκλεισε στις φυλακές και τα ξερονήσια χιλιάδες δημοκρατικούς πολίτες. Γι’ αυτό και τάχθηκε τον Νοέμβριο του 1967 στον ΟΗΕ υπέρ της παραγραφής των ναζιστικών εγκλημάτων και κατά της αποζημίωσης των θυμάτων.
Όταν άρχισε να στερεύει ο «Πακτωλός» των αμερικάνικων δολαρίων, εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής κρίσης το 1971, η Χούντα, για να διατηρήσει την αρπάγη της στην εξουσία, αποπειράθηκε να μεταμφιεστεί, να «πολιτικοποιηθεί» με τη δοτή κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Ήδη, όμως, είχε αρχίσει η ανοιχτή αμφισβήτησή της με την κατάληψη της Νομικής το Φλεβάρη-Μάρτη του 1973 και το Κίνημα του Ναυτικού, με την ανταρσία του αντιτορπιλικού «Βέλος» το Μάιο του 1973, που αποτέλεσε σημαντικό πλήγμα για το δικτατορικό καθεστώς, σηματοδοτώντας την αρχή του τέλους του.
Εκεί όπου είχαν «σκάψει» οι αντιδικτατορικές οργανώσεις βλάστησε ένα ανατρεπτικό νεολαιίστικο κίνημα που ενσωμάτωνε τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας και εμπνεόταν από το διεθνές κίνημα αμφισβήτησης των νέων. Ήταν η γενιά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Πνίγοντας στο αίμα την εξέγερση, η Χούντα δεν απέφυγε το μοιραίο. Αντίθετα επιτάχυνε την πτώση της με την ανατροπή του προέδρου Μακάριου, που οδήγησε στην κατοχή και διχοτόμηση της Κύπρου.
Το κενό εξουσίας που προέκυψε με την πτώση της Χούντας, καλύφθηκε με έναν παρασκηνιακό συμβιβασμό των αμερικανο-ΝΑΤΟικών ηγετικών κύκλων και των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας-γεγονός που δεν ικανοποιούσε τη λαϊκή απαίτηση για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές. Ακόμα και η λεγόμενη «αποχουντοποίηση» άφησε στο απυρόβλητο πολλούς από τους υπηρέτες της Χούντας που εμφανίζονται σήμερα ως «τιμητές» ή «σωτήρες» στη δημόσια ζωή της χώρας. Έτσι, όχι μόνο δεν «έδωσαν τη Χούντα στο λαό», αλλά και μετέτρεψαν τα διαρκή εγκλήματά της σε «στιγμιαία» παραπτώματα και σε «εκπρόθεσμες» (!) 100 και πλέον εμπρόθεσμες μηνύσεις εναντίον βασανιστών. Γι’ αυτό και οι μεταδικτατορικές δημοκρατικές – κοινωνικές κατακτήσεις δεν αποτελούν παραχωρήσεις των κυβερνήσεων της «μεταπολίτευσης», αλλά είναι καρπός παρατεταμένων κοινωνικών αγώνων.
Ωστόσο, το 1974 δεν σήμανε απλώς την «αποκατάσταση» της μετεμφυλιακής «καχεκτικής» δημοκρατίας αλλά και την ιδεολογική κατάρρευση της αντικομμουνιστικής «εθνικοφροσύνης», με τη διχαστική διαίρεση των πολιτών σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα».
55 χρόνια μετά κανένας δημοκρατικός πολίτης δεν νιώθει περήφανος, όταν σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία η χώρα μας συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων που καταπατούν δικαιώματα και ελευθερίες, όπως της ερευνητικής δημοσιογραφίας, που βρίσκεται στο στόχαστρο του ‘Μεγάλου αδελφού’ της ΕΥΠ, όπως η κατάλυση του φοιτητικού ασύλου και η αστυνόμευση των πανεπιστημίων. Επιθέσεις και ρίψη χημικών ήταν η απάντηση των ΜΑΤ στους φοιτητές και τις φοιτήτριες που συγκεντρώθηκαν και χτες στο ΑΠΘ για να διαδηλώσουν ότι η Αστυνομία δεν έχει καμιά θέση στα πανεπιστήμια.
Ταυτόχρονα, επιτίθεται στις δυνάμεις της εργασίας, συμπιέζοντας μισθούς και απορυθμίζοντας την αγορά εργασίας, ενώ προσανατολίζει τους χρηματοδοτικούς πόρους αποκλειστικά σε μεγάλες και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις, ενισχύει τα υψηλά και πολύ υψηλά εισοδήματα, πριμοδοτεί το ιδιωτικό έναντι του δημοσίου σε όλα τα πεδία από την υγεία μέχρι την εκπαίδευση και την κοινωνική ασφάλιση. Αξιοποιεί την πανδημία και την οικονομική κρίση ως ευκαιρία για τη νέα επιχειρηματική ολιγαρχία. Χρέος των δημοκρατικών πολιτών είναι να την σταματήσουμε.
Ο κίνδυνος για τη δημοκρατία στην Ελλάδα δεν προέρχεται σήμερα από μια δικτατορική εκτροπή, αλλά από την μετατροπή της σε μια κενή περιεχομένου, καχεκτική «δημοκρατία».
55 χρόνια μετά, η άρνηση να αντιμετωπίσει κανείς με ειλικρίνεια τη σκοτεινή πλευρά της δικής του ιστορίας, στο όνομα της «εθνικής συνοχής» και της «επούλωσης των πληγών», επιτείνουν τον ιστορικό αναλφαβητισμό ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Καθώς δίνει τη μάχη για το μέλλον, είναι υποχρεωμένη να «πατάει» στο έδαφος της ιστορικής αλήθειας και όχι σ’ αυτή που της σερβίρουν οι οπαδοί του ιστορικού αναθεωρητισμού και τα ακροδεξιά μορφώματα που υποδαυλίζουν τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία. «Φτάνει πια ο κακός ο λύκος! Πρέπει να λέμε όλη την αλήθεια στα παιδιά», έλεγε ο αείμνηστος συμπολίτης σας Μ. Αναγνωστάκης.
Γι’ αυτό προσφέρει αρνητικές υπηρεσίες στην προσπάθεια αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας η πρόσφατη απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης να κάνει δεκτή την αίτηση ακύρωσης της μετονομασίας της οδού Αθ. Χρυσοχόου σε Αλμπέρτου Ναρ.
Ρωτάμε: γιατί το Δικαστήριο αγνόησε το γεγονός ότι το όνομα του στρατηγού Αθ. Χρυσοχόου, φρούραρχου Θεσσαλονίκης και Γενικού Διοικητή Μακεδονίας επί ναζιστικής κατοχής, απέδωσε σε δρόμο της πόλης το Δημοτικό Συμβούλιο που είχε διορίσει παράνομα η δικτατορία των συνταγματαρχών, καταλύοντας το Σύνταγμα;
Ρωτάμε: γιατί το Δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη του ότι η ελληνική πολιτεία, εξειδικεύοντας το περιεχόμενο των Συντακτικών πράξεων και Ψηφισμάτων που επανέφεραν την κοινοβουλευτική δημοκρατία το 1974, με την Εγκύκλιο 204/1983 πρόετρεψε με ιδιαίτερη έμφαση τους δημοτικούς άρχοντες να μετονομάσουν τις οδούς και τις πλατείες που φέρουν ονόματα που συνδέονται με πρόσωπα και καταστάσεις που στέρησαν τον ελληνικό λαό από τις ελευθερίες του; Μια προτροπή – πολύχρονο αίτημα του Συνδέσμου μας και προς τον Δήμο Θεσσαλονίκης.
Αν «ο αγώνας της μνήμης εναντίον της λήθης δεν είναι παρά ο αγώνας της ελευθερίας εναντίον της τυραννίας», τότε οποιαδήποτε αναφορά στον Αντιδικτατορικό Αγώνα αποκτά νόημα στο βαθμό που αναδεικνύει την αντίσταση, την αγωνιστική-συνειδητή στάση ζωής, σε κινητήρια δύναμη της Ιστορίας.
Εκφράζουμε τις θερμές μας ευχαριστίες προς τους Δήμους Θεσσαλονίκης- Νεάπολης / Συκεών και Σταυρούπολης για την πρόθυμη υποστήριξη και την αμέριστη βοήθειά τους και, φυσικά, στους συμπολίτες μας μουσικούς που θα πλουτίσουν τη σημερινή μας εκδήλωση με αντιστασιακά και αντιπολεμικά τραγούδια.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Τρίτη, 22 Φεβρουάριος 2022 17:29
Έφυγε» από τη ζωή το μέλος του ΣΦΕΑ Τάσος «Θωμαραίης
Ο ΣΦΕΑ- Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-74 αποχαιρετά έναν ακόμα λαϊκό αγωνιστή, ένα σύντροφό μας και μέλος του Συνδέσμου. Έναν ακατάβλητο αγωνιστή, που μπορεί να ήταν σιωπηλός τα τελευταία 15 χρόνια, ύστερα από την αρρώστια του, αλλά πάντοτε, έβλεπες στα μάτια του τη διάθεσή του να ζήσει, να αγωνίζεται και να προσφέρει.
Ο Τάσος γεννήθηκε το 1940, τη μέρα που μας κήρυξε τον πόλεμο η φασιστική Ιταλία. Μεγάλωσε στις συνθήκες του πολέμου. Ήταν μηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού. Μέλος της ΠΕΜΕΝ. Στη δράση της συμμετείχε με όλες τις δυνάμεις του.
Εντάχθηκε στη Νεολαία Λαμπράκη και αγωνίστηκε για μια καλύτερη ζωή. Πάντα πάλευε για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Στη διάρκεια της δικτατορίας, έδωσε τις δυνάμεις του στον αντιδικτατορικό αγώνα. Για την αντιστασιακή του δράση, συνελήφθη το 1968 και πέρασε στρατοδικείο στη Λάρισα το 1969, με την υπόθεση του συντρόφου Γιάννη Λίπα. Καταδικάστηκε και έμεινε στις φυλακές Κορυδαλλού για εννέα (9) μήνες.
Με την αποφυλάκισή του συνέχισε τον αγώνα με τις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ. Μετά τη μεταπολίτευση εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Δούλεψε για ένα διάστημα στην οικοδομή και αργότερα συνέχισε να εργάζεται ως μηχανικός στα καράβια. Τον θυμόμαστε να πρωτοστατεί στους αγώνες, μέχρι τη μέρα που αρρώστησε. Πάντα πρωτοπόρος και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Ένα χαμόγελο που δεν έσβησε, παρ΄ όλη τη σιωπή του. Έτσι θα τον θυμόμαστε οι σύντροφοι και συναγωνιστές του από τον ΣΦΕΑ.
Στη συντρόφισσά του στη ζωή και στον αγώνα, τη Σοφία και στις κόρες του Μαρία και Πωλίνα, εκφράζουμε τα πιο θερμά και ειλικρινή μας συλλυπητήρια.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Τετάρτη, 16 Φεβρουάριος 2022 17:04
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΑ ΒΕΛΟΣ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Δευτέρα, 14 Φεβρουάριος 2022 19:36
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Tη Κυριακή 13/2/2022 αποχαιρετήσαμε το συναγωνιστή Μίμη Δαρειώτη με πολιτική κηδεία στο χώρο του Πάρκου Ελευθερίας ΕΑΤ ΕΣΑ .
Ο Μίμης Δαρειωτης ήταν μέλος του ΣΦΕΑ
Με ιδιαίτερη συγκίνηση και με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στα χέρια αποχαιρέτησαν τον αγωνιστή της αριστεράς οι συγγενείς
και εκατοντάδες φίλοι και σύντροφοι του από τον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά, στην πολιτική κηδεία του στο Πάρκο Ελευθερίας.
Ο Δημήτρης (Μίμης) Δαρειώτης γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου 1943 στο Χαρακοπιό Μεσσηνίας. Ο πατέρας του Αναστάσιος Δαρειώτης
ήταν αγρότης και μέλος του ΕΑΜ την περίοδο της Κατοχής. Ο Μίμης πέρασε στο Φυσικομαθηματικό τμήμα του ΕΚΠΑ το 1962.
Οργανώθηκε στην ΕΔΑ και στη συνέχεια στη Νεολαία Λαμπράκη από τα χρόνια 1962-1964.
Με την επιβολή της δικτατορίας επικηρύχθηκε και πέρασε στην παρανομία. Συνελήφθη τον Απρίλιο του 1968 και βασανίστηκε άγρια επί μήνες.
Μόλις στις 21 Μαΐου ανακοινώθηκε η σύλληψη του, ενώ πια είχε μείνει ανάπηρος. Δικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο τον Φεβρουάριο του 1969
και καταδικάστηκε εις θάνατο, απόφαση που μετατράπηκε σε 16 χρόνια.
Αποφυλακίστηκε τον Αύγουστο του 1973. Συνελήφθη εκ νέου, την ημέρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο
Μπογιατίου μαζί με τον Μήτσο Παρτσαλίδη. Επί οκτώ ημέρες τους έκαναν εικονικές εκτελέσεις. Ξαναπέρασε στην παρανομία για τρεις μήνες. Τον Φεβρουάριο του 1974 συνελήφθη εκ νέου για μερικές μέρες και στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος.
Κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ Εσωτερικού.
Στη συνέχεια υπήρξε μέλος, διαδοχικά της Κεντρικής Επιτροπής της ΕΑΡ, του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Σάββατο, 08 Ιανουάριος 2022 21:35
ΔΕΛΤΊΟ ΤΎΠΟΥ
«Τοπόσημο» κυνισμού
Μόνο ως μνημείο πολιτικού κυνισμού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Άη Στράτη ως «τοπόσημο διχασμού» στο μήνυμά του για τα Θεοφάνεια. Γιατί αφορά ένα νησί όπου μαρτύρησαν χιλιάδες ανώνυμοι και επώνυμοι κομμουνιστές και όι μόνο, όπως ο Κώστας Βάρναλης, ο Δημήτρης Γληνός, ο Μάνος Κατράκης, ο Γιάννης Ρίτσος και ο
Στον Άη Στράτη εξόρισαν τα καθεστώτα της χώρας από το 1920 έως και το 1962, όσους θεωρούσαν «επικίνδυνους» για την κυριαρχία τους, κατά κύριο λόγο τους κομμουνιστές. Το θανατονησί αυτό χρησιμοποίησε ως τόπο εξορίας ο Ιωάννης Μεταξάς και τον μιμήθηκαν τόσο οι κατοχικές όσο και οι πρώτες μεταπολεμικές και μετεμφυλιακές κυβερνήσεις. Τότε που το πογκρόμ εναντίον των κομμουνιστών από τοαστυνομικό κράτος της Δεξιάς,σε αγαστή, βέβαια, συνεργασία με το παρακράτος και τον «συμμαχικό παράγοντα» έφτασαν στο αποκορύφωμά τους.
Δεν πρόκειται, φυσικά, για κάποιο ‘γλωσσικό ολίσθημα’ του πρωθυπουργού ή ‘αστοχία’ των λογογράφων του Μαξίμου. Δεν ξεχνάμε, βέβαια, ότι ήταν αυτός που δήλωνε πριν μερικά χρόνια ότι έναν 17χρονο δεν τον ενδιαφέρει η δολοφονία Λαμπράκη πριν 50 χρόνια, αποδεικνύοντας ότι, όχι μόνο έχει ασθενή μνήμη, αλλά συμβάλλει και στην αναθεώρηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Αυτός που, εξοργίζοντας το πανελλήνιο, δήλωνε στη Βουλή πως ήταν «ο μικρότερος πολιτικός κρατούμενος στο Παρίσι»!
Δεν είναι τυχαίο ότι οι ομογάλακτοι του κ. Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη και τα ακροδεξιά στοιχεία της πόλης επιχειρούν το σβήσιμο της ιστορικής της μνήμης, απαιτώντας, με τη συνδρομή της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας, την αποκαθήλωση της ‘διχαστικής΄- οποία σατανική σύμπτωση! - αναθηματικής στήλης, ανάμεσα στο Βασιλικό Θέατρο και το Λευκό Πύργο, που τιμά τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, τους απελευθερωτές της πόλης από τους Ναζί, στις 30 Οκτωβρίου 1944;
Ο Σύνδεσμός μας, όπως πάντα θα βρεθεί απέναντι σε κάθε κρατική και παρακρατική προσπάθεια παραχάραξης του αντιστασιακού - αγωνιστικού παρελθόντος της χώρας μας, πάντα πιστός στο πρόταγμα ότι: «Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη».