Έφυγε» από τη ζωή το μέλος του ΣΦΕΑ Τάσος «Θωμαραίης

          Ο ΣΦΕΑ- Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-74 αποχαιρετά έναν ακόμα λαϊκό αγωνιστή, ένα σύντροφό μας και μέλος του Συνδέσμου. Έναν ακατάβλητο αγωνιστή, που μπορεί να ήταν σιωπηλός τα τελευταία 15 χρόνια, ύστερα από την αρρώστια του, αλλά πάντοτε, έβλεπες στα μάτια του τη διάθεσή του να ζήσει, να αγωνίζεται και να προσφέρει.

          Ο Τάσος γεννήθηκε το 1940, τη μέρα που μας κήρυξε τον πόλεμο η φασιστική Ιταλία. Μεγάλωσε στις συνθήκες του πολέμου.   Ήταν μηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού. Μέλος της ΠΕΜΕΝ. Στη δράση της συμμετείχε με όλες τις δυνάμεις του.       

Εντάχθηκε στη Νεολαία Λαμπράκη και αγωνίστηκε για μια καλύτερη ζωή. Πάντα πάλευε για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

          Στη διάρκεια της δικτατορίας, έδωσε τις δυνάμεις του στον αντιδικτατορικό αγώνα. Για την αντιστασιακή του δράση, συνελήφθη το 1968 και πέρασε στρατοδικείο στη Λάρισα το 1969, με την υπόθεση του συντρόφου Γιάννη Λίπα. Καταδικάστηκε και έμεινε στις φυλακές Κορυδαλλού για εννέα (9) μήνες.

          Με την αποφυλάκισή του συνέχισε τον αγώνα με τις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ. Μετά τη μεταπολίτευση εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Δούλεψε για ένα διάστημα στην οικοδομή και αργότερα συνέχισε να εργάζεται ως μηχανικός στα καράβια. Τον θυμόμαστε να πρωτοστατεί στους αγώνες, μέχρι τη μέρα που αρρώστησε. Πάντα πρωτοπόρος και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Ένα χαμόγελο που δεν έσβησε, παρ΄ όλη τη σιωπή του. Έτσι θα τον θυμόμαστε οι σύντροφοι και συναγωνιστές του από τον ΣΦΕΑ.

          Στη συντρόφισσά του στη ζωή και στον αγώνα, τη Σοφία και στις κόρες του Μαρία και Πωλίνα, εκφράζουμε τα πιο θερμά και ειλικρινή μας συλλυπητήρια.          

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΑ ΒΕΛΟΣ

Το ΜΑΑ Βέλος, αποτελεί την σύγχρονη Ιστορία του Π.Ν., που με την Ανταρσία του πληρώματος του το τρίτο 10ήμερο του ΜαΪου του '73 έδωσε  το πιο σημαντικό, εντυπωσιακό κι αποφασιστικό πλήγμα στο δικτατορικό καθεστώς της εποχής εκείνης.

Ήταν τόσο μεγάλο το πλήγμα, γιατί έδωσε το πραγματικό στίγμα και διεθνοποίησε το πρόβλημα Δημοκρατίας  στην χώρα που γεννήθηκε.

Ήταν το πλοίο, ο "Καπετάνιος"  και το πλήρωμά του που διέσωσαν  την Τιμή και την Υπόληψη των Ε.Δ.

Ανάγκασε το Δικτατορικό καθεστώς να κλείσει τα ξερονήσια, ν' ανοίξει τις φυλακές και ν' απελευθερώσει τους Έλληνες Δημοκράτες, πολιτικούς κρατούμενους. Αναγκάστηκε να κάνει το Δημοψήφισμα του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, του Ιουλίου του '73, για να δώσει, δήθεν, δημοκρατική επίφαση στο δικτατορικό καθεστώς, με τον Μαρκεζίνη.

Μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, το Α/Τ Βέλος χαρακτηρίστηκε Μουσείο του Αντιδικτατορικού Αγώνα.

Η έδρα του Μουσείου είναι το Πάρκο Ναυτικής Παράδοσης στο Παλ. Φάληρο.

Μετά τον θάνατο του "Καπετάνιου" του Νίκου Παππά, το Μουσείο έχει απομακρυνθεί, με διάφορα προσχήματα, από την καθορισμένη θέση του, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να βυθισθεί στο αφιλόξενο σημείο, εκτός λιμένος Θεσσαλονίκης, που είναι αγκυροβολημένο, όπως έγινε στις 30/11/21.

Η καταστροφή/βύθηση του Μνημείου -Μουσείου αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή με την παρέμβαση Ρυμουλκών από τον ΟΛΘ και βατραχανθρώπων.

Το ΜΑΑ Βέλος είναι ένα καταπονημένο πλοίο 80 ετών κι απαιτεί ιδιαίτερη Προσοχή-Φροντίδα-Συντήρηση-Προστασία κι ιδιαίτερα σωστό κι ασφαλή ελλιμενισμό.

Μετά κι από τα γεγονότα της 30/11/21 ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΑ ΒΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΛΩΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΠΟΥ ΣΦΥΡΗΛΑΤΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ. ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΦΡΕΣΚΑΡΕΙ ΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΩΝ.

Για τον σκοπό αυτό έχει γίνει ερώτηση στην Βουλή προς τον ΥΕΘΑ από 47 Βουλευτές, στην επέτειο του Μαϊου του '21, αλλά υπάρχουν κι άπειρα δημοσιεύματα κι επιστολές για τον ασφαλή ελλιμενισμό του ΜΑΑ ΒΕΛΟΣ. 

Αυτοί που είχαν την ιδέα να εξακολουθούν να κρατούν το ΜΑΑ ΒΕΛΟΣ ΕΞΟΡΙΣΤΟ πρέπει να καταλάβουν ΟΤΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ.

ΔΕΛΤΊΟ ΤΎΠΟΥ

«Τοπόσημο» κυνισμού

Μόνο ως μνημείο πολιτικού κυνισμού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Άη Στράτη ως «τοπόσημο διχασμού» στο μήνυμά του για τα Θεοφάνεια. Γιατί αφορά ένα νησί όπου μαρτύρησαν χιλιάδες ανώνυμοι και επώνυμοι κομμουνιστές και όι μόνο, όπως ο Κώστας Βάρναλης, ο Δημήτρης Γληνός, ο Μάνος Κατράκης, ο Γιάννης Ρίτσος και ο

Στον Άη Στράτη εξόρισαν τα καθεστώτα της χώρας από το 1920 έως και το 1962, όσους θεωρούσαν «επικίνδυνους» για την κυριαρχία τους, κατά κύριο λόγο τους κομμουνιστές. Το θανατονησί αυτό χρησιμοποίησε ως τόπο εξορίας ο Ιωάννης Μεταξάς και τον μιμήθηκαν τόσο οι κατοχικές όσο και οι πρώτες μεταπολεμικές και μετεμφυλιακές κυβερνήσεις. Τότε που το πογκρόμ εναντίον των κομμουνιστών από τοαστυνομικό κράτος της Δεξιάς,σε αγαστή, βέβαια, συνεργασία με το παρακράτος και τον «συμμαχικό παράγοντα» έφτασαν στο αποκορύφωμά τους.

Δεν πρόκειται, φυσικά, για κάποιο ‘γλωσσικό ολίσθημα’ του πρωθυπουργού ή ‘αστοχία’ των λογογράφων του Μαξίμου. Δεν ξεχνάμε, βέβαια, ότι ήταν αυτός που δήλωνε πριν μερικά χρόνια ότι έναν 17χρονο δεν τον ενδιαφέρει η δολοφονία Λαμπράκη  πριν 50 χρόνια, αποδεικνύοντας ότι, όχι μόνο έχει ασθενή μνήμη, αλλά συμβάλλει και στην αναθεώρηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Αυτός που, εξοργίζοντας το πανελλήνιο, δήλωνε στη Βουλή πως ήταν «ο μικρότερος πολιτικός κρατούμενος στο Παρίσι»!

Δεν είναι τυχαίο ότι οι ομογάλακτοι του κ. Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη και τα ακροδεξιά στοιχεία της πόλης επιχειρούν το σβήσιμο της ιστορικής της μνήμης, απαιτώντας, με τη συνδρομή της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας, την αποκαθήλωση της ‘διχαστικής΄- οποία σατανική σύμπτωση! - αναθηματικής στήλης, ανάμεσα στο Βασιλικό Θέατρο και το Λευκό Πύργο, που τιμά τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, τους απελευθερωτές της πόλης από τους Ναζί, στις 30 Οκτωβρίου 1944;

Ο Σύνδεσμός μας, όπως πάντα θα βρεθεί απέναντι σε κάθε κρατική και παρακρατική προσπάθεια παραχάραξης του αντιστασιακού - αγωνιστικού παρελθόντος της χώρας μας, πάντα πιστός στο πρόταγμα ότι: «Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη».